شعروسرگرمی

---

---

  (لحظاتی عاشقانه)

پنجشنبه 8 آذر ماه سال 1386 ساعت 21:00

آدمک آخر دنیاست ، بخند

                آدمک مرگ همینجاست ، بخند

دستخطی که تو را عاشق کرد

                شوخی کاغذی ماست، بخند

آدمک خر نشوی گریه کنی

                کل دنیا سراب است ، بخند

آن خدایی که بزرگش خواندی

                به خدا مثل تو تنهاست،بخند

                                                                                               

   عجب صبری خدا دارد

اگر من جای او بودم

همان لحظه ی اول

 که اول ظلم می دیدم ازاین مخلوق بی وجدان

                           جهان را با همه زشتی و زیــبـــــائی 

                             بروی یکدیگر ویرانه می کردم

                                 عــجب صـبری خدا دارد

                                   اگر من جای او بودم

                         که در همسایه صدها گرسنه می دیدیم

                       نخستین نعره مستانه را خاموش می کردم.

                                عجب صبری خدا دارد

                                 اگر من جای او بودم

                          که می دیدم یکی عریان و لرزان،

                       دیگری پوشیده از صد جامه ی رنگی

                    زمین و آسمان را  واژگون مستانه می کرد

                             عجب صبری خدا دارد!!!

 

---

ما همه همسفریم

 

زندگی دفتری از خاطرهاست ...

یک نفر در دل شب

یک نفر در دل خاک ...

یک نفر همدم خوشبختی هاست ،

 یک نفر همسفر سختی هاست ،

چشم تا باز کنیم عمرمان می گذرد...

ما همه همسفریم

آه !

باز این دل سرگشته ی من

یاد آن قصه ی شیرین افتاد:

بیستون بود و تمنای دو دوست

آزمون بود و تماشای دو عشق

در زمانی که چو کبک

خنده می زد شیرین

تیشه می زد فرهاد

نه توان گفت به جانبازی فرهاد افسوس

نه توان کرد ز بی دردی شیرین فریاد

رمز شیرینی این قصه کجاست؟

که نه تنها شیرین

بینهایت زیباست

آن که آموخت به ما درس محبت می خواست:

جان چراغان کنی از عشق کسی

به امیدش ببری رنج بسی

تب و تاب بودت هر نفسی

به وصالی برسی یا نرسی

تو مثل راز پاییزی و من رنگ زمستانم  چگونه دل اسیرت شدقسم به شب نمی دانم    تو مثل شمعدانی ها پر از رازی و زیبایی  و من در پیش چشمان تو مشتی خاک گلدانم    تو دریایی ترینی آبی و آرام و بی پایان  و من موج گرفتاری اسیر دست طوفانم    تو مثل آسمانی مهربان و آبی و شفاف  و من در آرزوی قطره های پاک بارانم    نمی دانم چه باید کرد با این روح آشفته  به فریادم برس ای عشق من امشب پریشانم   تو دنیای منی بی انتها و ساکت و سرشار و من تنها در این دنیای دور از غصه مهمانم گاه چون طفلی میان گاهوار سینه ام می دوم در باغ رویاها و می گردم هنوز

در حیرتم ز ثانیه های بهار عمر در حسرت عبور شکیبای زندگی در انتظار طایفه سبز بودنم در انتظار رویش مینای زندگی در زندگی تمام غزل ها سراب بود شعری نماند در دل شیدای زندگی تو تا کنون تراوش یک اشک دیده ای؟ که پر کند سراسر دریای زندگی؟ شب تا سحر میان نقابی ز فاصله من بودم و تفکر فردای زندگی آن دوردست کوچه آلاله های سرخ یک کودک آمده به تماشای زندگی پس زندگی چه بود جز آهنگ یک نفس موسیقی تبسم و غوغای زندگی ای کاش می شد از گل آلاله کلبه ساخت در آن نشست و رفت به دنیای زندگی مفهوم زندگی نه به معنای بودنست در یک گل است لذت معنای زندگی یک جرعه عشق با کمی از شهد عاطفه اینست راز سبز مداوای زندگی گلدان لاله های شفق خشک شد زغم در انتظار یاس شکوفای زندگی من ماندم و کبوتر و یک باغ آرزو در جستجوی لذت و گرمای زندگی یعنی کجاست آن سَر دنیای آرزو کم کن ز شرح حال درازای زندگی

---

سرد

مثل سنگی که

بر گوری خسته...

بنویسید

اینجا مرده ای نیست

آب از چشم هاتان می جوشد

که اینجا زنده ای ...

خنده ها را

به سنگ بست

و

غرق شد در ...

گوری خسته

***

قیامت در راه ،

ترافیک سنگین

شاید

برای این مرده ی هوشیار

فرصتی به قیامت نباشد

غرق شده است

در خنده ی سمفونیک اشک

10:00 PM | بهرام | چاپ یادداشت | 0 نظر

دوستت دارم
دوستت دارم بیشتر از قبل

دعا کردم که بمانی بیایی کنار پنجره... باز باران ببارد و باز شعر مسافر غریب خود را بشنوی دعا کردم که بمانی بمانی و باز برای این به خاک افتاده ترین بی قرار همه دوران ها مرثیه مرگ را سر دهی اما دریغ که رفتن راز غریب همین زندگی است رفتی پیش از آنکه باران ببارد و شعر مسافر غریب خود را بشنوی حالا باران می بارد و من غریبانه و تنها شعر میخوانم باران می بارد و تو نیستی اما همین صدای هق هق در گلو مانده همین بغض سینه سوز همین اشک در دیده خشکیده همین عشق پیشکش تو و پیشکش تمامی وجود تو که تمامی وجود منی...

 

---

واقعا عشق چیه؟؟؟!!!  (لحظاتی عاشقانه)

پنجشنبه 3 آبان ماه سال 1386 ساعت 19:53

عشق چیزی است

    بیشتر از هر چیزی

         داشتنش را دوست داریم

               و بیشتر از هرچیزی

                     دادنش را دوست داریم

   وهیچ کس درنمی یابد  

        که عشق همان چیزی است 

             که همواره داده می شود                             و پذیرفته

واقعا عشق چیه؟؟؟!!!  (لحظاتی عاشقانه)

پنجشنبه 3 آبان ماه سال 1386 ساعت 19:53

عشق چیزی است

    بیشتر از هر چیزی

         داشتنش را دوست داریم

               و بیشتر از هرچیزی

                     دادنش را دوست داریم

   وهیچ کس درنمی یابد  

        که عشق همان چیزی است 

             که همواره داده می شود                             و پذیرفته

---

---

عشق یعنی خلوت و راز و نیاز عشق یعنی محنت و سوز و گداز عشق یعنی سوز بی ماوای ساز عشق یعنی نغمه ای از روی ناز عشق یعنی کوی ایمان و امید عشق یعنی یک بغل یاس سپید عشق یعنی یک ترنم از یه سار عشق یعنی سبزی باغ و بهار عشق یعنی لحظه دیدار یار عشق یعنی انتهای انتظار عشق یعنی وعده بوس و کنار عشق یعنی یک تبسم بر لب زیبای یار عشق یعنی یک ترنم از حنین نای یار عشق یعنی حس نرم اطلسی عشق یعنی با خدا در بی کسی عشق یعنی همکلام بیصدا عشق یعنی بی نهایت تا خدا

عشق حقیقی هیچ گاه یکنواخت و آرام پیش نمی رود. وقتی تو هستی تمامی جهان با تو است، و وقتی تو نیستی فقط درماندگی و غم با من است. شب خوش ای دوست زیبای من، عشق تو همیشه پایدار خواهد بود، تا پایان زندگی زیبایت. هیچ نشانه ای از عشق لطیف تر از این بوسه ی مهربانانه نبوده است. اگر نوای موسیقی عشق را سیراب می کند؛ پس بنواز. به همه عشق بورز، به تعداد کمی اعتماد کن و به هیچ کس بدی نکن. عشق آرام بخش است، بسان آفتاب پس از آفتاب. عشقم را در برابر عشق تو و دستم را در دست تو می نهم. جویبار آرام عشق همیشه با طراوت و تازه می ماند. عشق آتشین داشته باش به او که باید تا مدت ها از او دور باشی. آه، تا چه حد این بهار عشق به زیبایی گریزنده ی یک روز فروردین شباهت دارد. آه، ای روح عشق، چه چابک و با طراوتی! ای زیبا، عشق من به تو و رای اندیشه هاست. به همه عشق بورز، به تعداد کمی اعتماد کن و به هیچ کس بدی نکن. این همان جذبه و شور عشق است. تمامی آنچه در او دیدم پاک و زیبا بود. بر گونه ی تو این بوسه ی پر حرارت را می نهم، چونان مهری از پایداری عشقم. آنان که عشق خود را آشکار نکنند. معشوق نخواهند بود. آن هنگام که تو از من جدا می شوی غم در وجودم خانه می کند و شادی مرا ترک می گوید. عشقی که آن را می یابیم خوب است ولی آن عشقی که خود بیاید بهتر است. ***************************************************